O ti, që Ìslamin e lufton!

O ti, që Islamin lufton, Fshehur, pa u dukur, Dhe mendon se po fiton, Se je robi më i fortë, Edhe më i lumtur. Ja, shqip dhe troç unë po ta them, Se rëndë ti po gabon, Se Zoti im është dhe i yti, I njëjti Zot, që na krijon. Na sjell në jetë, na furnizon, Dhe më pas na tubon. Ja, shqip unë ty, Ndryshe nga ty, Që gurin hedh e dorën fsheh, Shqip e troç po ta them, Do vijë një çast me padyshim, Kur nuk do kesh, se nga t'ia mbash, Do t'i ngresh duart lart nga qielli, Drejt Zotit tonë përmbi Arsh. Do t'i drejtohesh ti Atij, Plot me përgjërim, Do ndihesh i tëri (e tëra) krejt në faj, krejtësisht pafat, e/i pafuqishëm, kur sprovë prej Zotit të të vijë, Krejtësisht furishëm. E, nëse lutja do të vonohet, Ose s'të pranohet, E shpresën t'i do humbësh, Unë them më mirë, që të pendohesh, Dil nga errësira në dritë, Gjej lehtësisht rrugën. Rrugën e drejtë, Që të fisnikëron, Dhe të bën të rrosh me nder, Rrugën, që hallall ty të pasuron, Faqen s'ta nxin edhe s'ta çjerr. Mos e vono ti kurrë pendimin, Nga njerëzit e vërtetë të Zotit, ti largohu, Bashkë me luftën tënde, të kotë, Largohu plot pendim,